Liście – trwałe, grube, skórzaste, szerokolancetowate, zrośnięte nasadą po 2 do 3, naprzemianległe, siedzące długości 2-6 cm.

Kwiaty – jednopłciowe, żółtawe, niepozorne choć o miłej woni i dużej ilości nektaru. Zebrane są po kilka w pączki, w widlastych rozgałęzieniach gałązek. Kwitną od lutego do kwietnia. Pyłek przenoszą owady głównie muchy.

Owoce – niby jagoda, kulista, jednonasienna, biała lub żółtawa. W grupach po 2-6 sztuk. Dojrzewają późną jesienią i zimą. Stanowią pożywienie przez okres zimy dla ptaków
w tym jemiołuszek, które najwięcej przyczyniają się do rozprzestrzeniania się jemioły.

Korzenie –jemioła jako półpasożyt ma rozbudowany system ssawek rozrastających się
w gałęziach drzewa.

ZASTOSOWANIE:

• jemioła ma duże właściwości lecznicze. Wyciąg z pędów i liści stosuje się pomocniczo w leczeniu choroby nadciśnieniowej, wzmacnia też serce i koi nerwy;

• stosowane w leczeniu chorób nowotworowych i wirusowych;

• w medycynie ludowej używana była do leczenia choroby pląsawicy;

• z owoców wytwarza się lepką ciecz używaną jako lep do chwytania małych ptaków;

• liście i młode gałązki mogą stanowić paszę dla bydła, koni, owiec i kóz.

UWAGA! Owoce jemioły są silnie trujące

ODMIANY :

Jemioła występuje w trzech podgatunkach:

• jemioła pospolita – pasożytuje na drzewach liściastych takich jak: topola, jesion, klon, brzoza, lipa, grusza i jabłoń, bardzo rzadko na dębie.
• Jemioła rozpierzchła – żywicielem jest sosna.
• Jemioła jodła – żywicielem jest jodła.

CIEKAWOSTKI I LEGENDY:

Mało jest roślin z którymi, tak jak z jemiołą wiązałoby się tyle legend, mitów, wierzeń i przesądów.

• Pisali o niej Teofrast, Pliniusz i inni autorzy starożytni. Szczególną rolę odgrywała jemioła
  u Druidów, Galów, Bretonów i Brytów, w świętych gajach dębowych, jako roślina magiczna i obrzędowa.

  Uważali ją za dar niebios i szóstego dnia po nowiu w białych szatach dokonywali obrzędu ścinania złotym sierpem jemioły rosnącej na dębie.

  „Złota gałąź” Frasera to mała, złotożółta gałązka jemioły, która Eneasz otworzyć miał drogę do podziemnego królestwa cieni.

• Według Wergilego, jemioła to „drzewo dwukształtne wskazywane przez gołębie, które zazielenia się liśćmi, zrodzone z korzeni innego”;

• Celtyccy kapłani składali jej hołd jako lekowi na wszystkie choroby. Napój z jemioły miał leczyć bezpłodność;

• W nordyckich krajach powstał zwyczaj zawieszania jemioły u sufitu na Boże Narodzenie, roślina ta odpędzać miała od domu uroki i demony;

• Zawieszona nad drzwiami promieniowała na cały dom zbawienna moc, przynosząca zgodę, miłość i szczęście;

• U prymitywnych ludów Afryki i Australii oraz u Ajnosów jemioła zawsze była rośliną sprzyjającą płodności;

• Zwyczaj całowania pod jemiołą wywodzi się przypuszczalnie z XVII wiecznej Anglii. Po każdym pocałunku mężczyzna zrywał z krzaku po jednej „kulce”. Wierzono, że gdy zerwie ostatnią otrzyma dar płodności. Wiąże się to z lepkim sokiem z owoców, które traktowano jako boskie nasienie. Jemioła więc musiała mieć nieziemski rodowód
  i działanie;

• W starożytnym Rzymie kleisty miąższ owoców jemioły wykorzystywany był w pułapkach jako lep;

• Nazwa jemioły viscum oznacza po łacinie -lep

Zimą gdy drzewa nie mają liści, jemioła staje się widoczna. To jedyna w Polsce roślina nie zapuszczająca korzenie do ziemi i chyba jedyny pasożyt, któremu przypisuje się tyle szczęściodajnych właściwości.

Nawet botanicy nie widzą potrzeby zwalczania jemioły bo nie szkodzi zbyt wiele a zdobi drzewa zimą i jest stołówką dla ptaków.